Στην αρχαιότητα δεν υπάρχει κάποια αναφορά σε χωριό ή πόλη με το όνομα Ταρσός, αν και η λέξη υπήρχε και σήμαινε αρκετά πράγματα. Η βυζαντινή «Ταρσός» είναι συνέπεια των σλάβικων επιδρομών που άρχισαν στα τέλη του 6ου αιώνα μ.Χ. και έληξαν στα τέλη του 8ου αιώνα. Δεν αποκλείεται λοιπόν το φρούριο του Ταρσού να ήταν καταφύγιο κατά τις σλαβικές επιδρομές. Εκτός αυτού σε χρυσόβουλλο του αυτοκράτορα Νικηφόρου Α΄ (802-811) αναφέρεται ότι οι επισκοπές Σ(Τ)αρσοκορώνης, Λακεδαιμονίας και Μεθώνης υπάγονται στη Μητρόπολη Παλαιών Πατρών. Εφόσον μιλάμε για επισκοπή σημαίνει ότι υπάρχει τουλάχιστον κωμόπολη με αρκετό πληθυσμό. Η χρήση του χώρου ως καταφύγιο βέβαια δεν σταμάτησε με την λήξη των σλάβικων επιδρομών, αφού συνεχίστηκε και επί τουρκοκρατίας. Ο ναός βρίσκεται σε σχισμή βράχου σε μικρή απόσταση από την κορυφή του, ενώ η είσοδος είναι περίπου δέκα μέτρα ψηλότερα από τη βάση του. Εδώ μας οδηγεί μια πέτρινη σκάλα, εφαπτόμενη στο βράχο, στο κεφαλόσκαλο της οποίας φτάνουμε στο πέτρινο πρόπυλο με τις 4 κολώνες να σχηματίζουν τόξα. Δυτικά του, βρίσκεται η είσοδος του ναού. Στη βόρεια πλευρά του πρόπυλου, σε υποδοχή σκαλισμένη στο σώμα του βράχου βρίσκεται εικόνα της Παναγιάς. Από το πρόπυλο βλέπουμε να απλώνεται μπροστά μας η κοιλάδα του Όλβιου, που πηγάζει από την Καρυά και χάνεται στις καταβόθρες του Φενεού. Στο βάθος στέκει πάντα η Κυλλήνη, εδώ που γεννήθηκε ο φτερωτός Ερμής. Από το πρόπυλο, περνώντας τη χαμηλή και στενή είσοδο, με οδηγό το λιγοστό φώς του φεγγίτη, μπαίνουμε, στον πρώτο θάλαμο με διαστάσεις 3×4μ. Μια μικρή πάλι θολωτή είσοδος οδηγεί στο δεύτερο θάλαμο, λίγο μεγαλύτερων διαστάσεων 4 × 6 μέτρα από εδώ φτάνουμε στον κυρίως ναό, τετράγωνο 4 × 4μέτρα. ο προσανατολισμός του ναού βόρειος, όπως «επέβαλε» ο βράχος. Μέσα στο ιερό, από τον βράχο, τρέχει συνεχώς καθαρό νερό. Στην οροφή του κυρίως ναού ένα μικρό άνοιγμα ρίχνει άπλετο φως στο ναό και το Ιερό. Όλα στο χώρο υποδεικνύουν τα ελάχιστα που έχει στην κατοχή του αυτός ο μοναστικός χώρος. Ο ναός γιορτάζει στις 23 Αυγούστου. Αν και ο ναός τιμάται στην Κοίμηση της Θεοτόκου, η εικόνα που τραβά την προσοχή των προσκυνητών είναι η παλιά φορητή εικόνα της Παναγιάς Βρεφοκρατούσας, η οποία κανείς δεν ξέρει ούτε πως βρέθηκε εδώ, ούτε ποιος την κατασκεύασε. Πάντως το πρόσωπο της Παναγιάς δεν είναι βυζαντινής τεχνοτροπίας. Δυτικά του κυρίως ναού, το μικρό άνοιγμα οδηγεί βαθύτερα, στο σπήλαιο του βράχου. Κοιτώντας βορειοδυτικά βλέπουμε ότι το σπήλαιο συνεχίζεται, βαθύ και σκοτεινό. Το 1998, σπηλαιολόγοι δεν μπόρεσαν να το εξερευνήσουν μέχρι τέλους, καθώς μόλις 200 μέτρα από την αρχή σταλακτίτες έφραζαν το δρόμο.