Το κάστρο του Μαργαριτίου βρίσκεται σε χαμηλό λόφο στα νότια του σύγχρονου οικισμού. Κατασκευάζεται γύρω στο 1549 από τους Οθωμανούς για την ισχυροποίηση της άμυνας των εδαφών τους έναντι των βενετικών κτήσεων στα παράλια της Ηπείρου. Η επιθετική δράση της φρουράς του Μαργαριτίου εναντίον της Πάργας θα προκαλέσει το 1571 τη συνδυασμένη επίθεση 6.000 Βενετών, Κερκυραίων και τοπικών δυνάμεων από την Πάργα και την Παραμυθιά, υπό τον Πάολο Ορσίνι, οι οποίοι θα καταλάβουν και θα καταστρέψουν το κάστρο. Η κατάληψη του φρουρίου αποδόθηκε ζωγραφικά από τον Έλληνα ζωγράφο Αντώνιο Βασιλάκη από τη Μήλο, μαθητή του Tintoretto, ο οποίος ήταν παρών στη μάχη. Μετά τη σύναψη ειρήνης το 1573, η Πάργα παρέμεινε βενετική και το Μαργαρίτι οθωμανικό, ενώ το φρούριο επισκευάζεται από τους Οθωμανούς.
Το Μαργαρίτι παραμένει και τον 17ο αι. σημαντικό φρούριο της περιοχής. Το 1669 αναφέρεται ότι διέθετε 8 topciyan (πυροβολητές) και φρουρά μεταξύ 40-50 γενίτσαρων. Την περιοχή επισκέπτεται το 1670-71 ο Εβλιγιά Τσελεμπή, που περιγράφει το φρούριο με εμφανείς υπερβολές, ως πεντάγωνο με περίμετρο 520 μ. και φρουρά 200 ατόμων. Τον 18ο αι. το Μαργαρίτι διοικείται από τον Σουλεϊμάν Τσαπάρη, αρχηγό μιας μεγάλης οικογένειας που θα ελέγχει την περιοχή μέχρι το πρώτο μισό του 19ου αιώνα και θα είναι κάτοχος του μεγαλύτερου μέρους των εδαφών της. Ταυτόχρονα, παρουσιάζεται ως κέντρο ταραχών και εξεγέρσεων ενάντια στην οθωμανική Πύλη και εστία αντικυβερνητικών συνωμοσιών.
Το 1811 η περιοχή περνά στην εξουσία του Αλή Πασά Τεπελενλή. Αν και δεν υπάρχουν σαφείς αναφορές, το κάστρο θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι συνέχισε να παίζει ρόλο στα ιστορικά γεγονότα και τις συνεχείς πολεμικές συγκρούσεις της περιοχής, κυρίως ως ορμητήριο κατά της Πάργας, ενώ αργότερα και ως το 1913, οπότε η περιοχή ενσωματώθηκε στο ελληνικό κράτος, χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή, ως στρατώνας του τούρκικου στρατού και ως έδρα του στρατιωτικού διοικητή της περιοχής.
Η σημερινή μορφή του κάστρου οφείλεται στις εκτεταμένες επισκευές του στο β΄ μισό του 17ου και τις αρχές του 18ου αι. Συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά μίας μεγάλης, οχυρωμένης στρατιωτικής κατοικίας, που αναπτύσσεται γύρω από εσωτερική αυλή.
Έχει ακανόνιστη κάτοψη πενταγώνου με εμβαδόν περίπου 890 τ.μ. Τα τείχη, στην καλύτερα διατηρημένη δυτική πλευρά, σώζονται σε ύψος περίπου 10 μ. και ενισχύονται από δύο πύργους, έναν ημικυκλικό στα νοτιοδυτικά και έναν πολυγωνικό στα βόρεια. Η κύρια πύλη ήταν τοξωτή και βρισκόταν στα βόρεια. Οι χώροι του κάστρου διατάσσονται γύρω από την κεντρική αυλή σε δύο επίπεδα. Στο ισόγειο υπάρχουν δεξαμενές νερού, λουτρό, αποχωρητήριο και αποθηκευτικοί χώροι. Στον δεύτερο όροφο υπήρχε η οχυρή κατοικία της φρουράς, που διέθετε τοξωτά παράθυρα και τζάκι για τη θέρμανση. Τυφεκιοθυρίδες και μία καταχύστρα ενίσχυαν την άμυνα της κατοικίας.

The castle of Margariti, Thesprotia
The castle of Margariti is located on a low hill south of the modern settlement. It was constructed around 1549 by the Ottomans, in order to reinforce their territories against the threat posed by the Venetians who had settled along the coast of Epirus.
Provocative actions against Venetian Parga by the guards at Margariti resulted in a combined attack in 1571 on the recently constructed Ottoman castle. The forces under the command of Paolo Orsini included 6,000 Venetians, Corfiots and local units from Parga and Paramythia. This led to the occupation and destruction of the castle, with the event depicted in a painting by the Greek artist Antonio Vassilacchi from Milos, a student of Tintoretto, who was present during the battle.
After the conclusion of a peace treaty in 1573, Parga remained under Venetian rule and Margariti under the Ottomans, who proceeded to carry out repairs on the fortress.
During the 17th century, Margariti was still an important defensive site in the area. In 1669 it was reported that it had 8 canoneers (topciyan) and a guard of 40-50 janissaries. Evliya Tselebi visited the area between 1670-71, describing with obvious exaggeration, the fortress as pentagon-shaped with a perimeter of 520 m and a guard of 200.
During the 18th century, Margariti was under the rule of Suleiman Tsaparis, head of a large family which dominated the area until the first half of the 19th century, and who owned most of the land around the settlement. At the same time, Margariti was reported as the centre of riots and uprisings against the Ottoman Gate and as the hub of anti-government conspiracies.
In 1811 the area came under the control of Ali Paşa Tepelenë. Although there is no direct evidence, it is almost certain that the castle continued to play an important role in historical events and the continuing wars in the area, used mainly as a base for attacks against Parga. Until 1913 when the area was incorporated within the Greek state, the castle served as a prison, a barracks for the Turkish army and as the headquarters of the military commander in the area.
The castle of Margariti owes its present form to the extensive repairs that were carried out during the second half of the 17th and early 18th centuries. It consists of a large irregular pentagon-shaped fortified military residence, constructed around an inner courtyard and covers an area of ​​about 890 sq.m.
The walls are approximately 10 m in height and are reinforced by two towers, one semicircular and one polygonal. The main arched gate and was located to the north.
The rooms of the castle are arranged on two levels around a central courtyard. On the ground floor there are cisterns, bathing facilities, a lavatory and storage rooms. On the upper floor was the fortified residence of the guard, furnished with arched windows and a fireplace for heating, as well as gun ports and a murder-hole for defence.

ΠΗΓΗ:http://odysseus.culture.gr/
https://www.igoumenitsamuseum.gr/