Η Μονή το 1740 καταστράφηκε από πυρκαγιά και ανακαινίστηκε το 1754. Πρόκειται για τριώροφη μονή με εσωτερική αυλή, στο κέντρο της οποίας είναι χτισμένος ο ναός του Αγίου Γεωργίου, διαστάσεων 15,5× 7,5. Η πλακόστρωτη αυλή είναι από το ξύλινο μπαλκόνι που παρέχει πρόσβαση στα κελιά των μοναχών, θυμίζοντας τα παλιά βυζαντινά. Το καθολικό, αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο τον Τροπαιοφόρο, είναι βασιλική με τρούλο με θαυμάσιο τέμπλο του 1762. Ο διάκοσμος, με σπάνιες τοιχογραφίες του 18ου αιώνα αξίζει την προσοχή του περιηγητή, ιστορήθηκε μεταξύ του 1763 και 1768 από το Γιαννιώτη ζωγράφο Παναγιώτη. Μεταξύ των κειμηλίων της μονής συγκαταλέγονται λειψανοθήκες, άμφια κ.α. Η είσοδος βρίσκεται στην νότια πλευρά και στο υπέρθυρο είναι ζωγραφισμένο ο άγιος Γεώργιος έφιππος. Οι δέκα πλευρές του τρούλου διακοσμούνται από αβαθείς κόγχες αν και οι επιφάνειες του έχουν χάσει την επιβλητική τους εμφάνιση από τα φύλλα χαλκού που επιλέχθηκαν ως μέτρο προστασίας από την υγρασία. Χαρακτηριστικά είναι ο μεγάλος ξύλινος πολυέλαιος με εικόνες αγιορείτικης τεχνοτροπίας και το σκαλιστό επιχρυσωμένο τέμπλο με παραστάσεις από την Παλαιά Διαθήκη, όλα διατηρημένα σε πολύ καλή κατάσταση. Ο κυρίως ναός χωρίζεται από το νάρθηκα με τρίβηλο και καλύπτεται με κυλινδρικό θόλο. Το δάπεδο νάρθηκα και ναού είναι στρωμένο με έγχρωμες πλάκες ενώ ο προνάρθηκας είναι στρωμένος με πλάκες από κεραμίδι σε διάφορα σχήματα. Η μικρή σκάλα ανεβάζει σε μικρό πατάρι όπου κατά την Τουρκοκρατία λειτουργούσε Κρυφό Σχολειό, το οποίο διατηρείται μέχρι σήμερα σε άριστη κατάσταση και προσφέρεται για επίσκεψη. Το μπαλκόνι της Μονής προσφέρει την καλύτερη θέα για τον επισκέπτη αυτού του απαράμιλλης ομορφιάς «αλπικού» τοπίου, συνοδευόμενη πάντα από γλυκό του κουταλιού «τριαντάφυλλο», με το οποίο φιλεύουν οι καλόγεροι τους επισκέπτες τους.