Ο αρχαιολογικός χώρος του Δυμοκάστρου βρίσκεται σε λόφο νότια του όρμου Καραβοστάσι στην Πέρδικα Θεσπρωτίας. Πρόκειται για τειχισμένο παράλιο οικισμό, ο οποίος έχει ταυτιστεί από το Ν. Hammond και το Σ. Δάκαρη με την αρχαία Ελίνα, που αναφέρεται σε μολύβδινη επιγραφή από τη Δωδώνη. Το όνομα είναι παράγωγο του εθνικού ονόματος Ελινοί, γνωστού από το Στέφανο Βυζάντιο θεσπρωτικού φύλου, το οποίο θεωρείται ότι κατοικούσε στην περιοχή Μαργαριτίου – Πλαταριάς – Πέρδικας.
Ο τειχισμένος οικισμός δημιουργείται κατά την περίοδο των ύστερων κλασικών χρόνων. Το μεγαλύτερο μέρος των τειχών χτίστηκε κατά τον ύστερο 4ο π.Χ. αιώνα (περίμετρος 1.600 μ.), συγχρόνως με αυτά των άλλων μεγάλων αρχαίων οικισμών της Θεσπρωτίας, της Ελέας, των Γιτάνων και της Φανοτής (Ντόλιανης). Την περίοδο αυτή η έκταση του οχυρωμένου οικισμού ήταν εβδομήντα περίπου στρέμματα.
Κατά την ελληνιστική εποχή, η οχύρωση επεκτείνεται προς τα δυτικά, περικλείοντας επιπλέον έκταση εκατόν πενήντα περίπου στρεμμάτων και καταλήγοντας στην ακτή, σε ένα αρκετά ασφαλισμένο μικρό λιμάνι, τη Σκάλα Ελληνικού. Ο οικισμός ακμάζει κατά τον 3ο και 2ο αι. π.Χ. Το 167 π.Χ. καταστράφηκε ύστερα από την επίθεση των ρωμαϊκών λεγεώνων του Αιμίλιου Παύλου, σε αντίθεση, όμως, με άλλους οχυρωμένους οικισμούς της Θεσπρωτίας -λόγω της καίριας θέσης του για τον έλεγχο των θαλάσσιων οδών του Ιονίου- δεν εγκαταλείφθηκε, αλλά συνέχισε να κατοικείται κατά τον 1ο αι. π.Χ. και μέχρι και τον 1ο αι. μ.Χ.
H θέση του οχυρωμένου οικισμού είναι εξαιρετική, δίπλα στον όρμο Καραβοστάσι, ο οποίος στην αρχαιότητα θα πρέπει να εισχωρούσε βαθύτερα στον κάμπο, δημιουργώντας ένα μεγάλο φυσικό λιμάνι, όπως δηλώνει και το νεότερο όνομά του. Από τον ίδιο τον οικισμό, ο οποίος φαίνεται να ήταν στραμμένος προς τη θάλασσα, έχει κανείς εξαιρετική θέα προς το νότιο τμήμα της Κέρκυρας, τους Παξούς, τους Αντίπαξους και τη Λευκάδα.
Από το καλοκαίρι του 2000, μετά τον εντοπισμό τριών λαθρανασκαφών στο υψηλότερο σημείο της οχύρωσης, ξεκίνησε σωστική ανασκαφή στον αρχαίο οικισμό. Η έρευνα αυτή συνεχίστηκε τα έτη 2001 ~ 2002 και οδήγησε στη μερική αποκάλυψη κάποιων -ήδη από πριν εν μέρει ορατών- κτιρίων. Κατά τα έτη 2002-2008 πραγματοποιήθηκαν στο χώρο εργασίες ανάδειξης, που επικεντρώθηκαν στις δύο ανώτερες «ακροπόλεις» του οικισμού και περιλάμβαναν, μεταξύ άλλων, τον καθαρισμό από την οργιώδη βλάστηση, την απομάκρυνση των λιθοσωρών και των επιφανειακών χωμάτων που κάλυπταν τα τείχη και τα αρχαία κτίρια, τη διαμόρφωση της διαδρομής των επισκεπτών, τη στερέωση τοίχων των αρχαίων κτιρίων, την τοποθέτηση προστατευτικών στεγάστρων και τη συντήρηση των πολυάριθμων κινητών ευρημάτων.
Ο οχυρωμένος οικισμός του Δυμοκάστρου, που αναπτύσσεται στο ομαλό τμήμα του λόφου, νότια του όρμου Καραβοστάσι της Πέρδικας, έχει έκταση 220 στρέμματα και συνολική περίμετρο τείχους 3.400 μ. Το τείχος περιβάλλει τον οικισμό από την ανατολική και βόρεια πλευρά, ενώ η νότια και η δυτική, φυσικά οχυρές και δυσπρόσιτες, προστατεύονται από τείχος στα βατά μόνο σημεία τους.
Η οχύρωση αποτελείται από τρία συνεχόμενα τμήματα, στα οποία ο πρώτος μελετητής του χώρου Σ. Δάκαρης έδωσε συμβατικές ονομασίες: τα δύο ανατολικά (Ακροπόλεις Α και Β), με περίμετρο 1.600 μ., εντάσσονται χρονολογικά στον 4ο αι. π.Χ., ενώ το δυτικό (Ακρόπολη Γ), με περίμετρο 1.400 μ., είναι κατασκευασμένο κατά τους ελληνιστικούς χρόνους. Η οχύρωση, επιμελημένης κατασκευής στο μεγαλύτερο τμήμα της, σώζεται σε καλή κατάσταση. Τα τείχη, κατασκευασμένα από ντόπιο ασβεστόλιθο, ακολουθούν το πολυγωνικό σύστημα τοιχοποιίας και στο καλύτερα σωζόμενο τμήμα τους φτάνουν σε ύψος τα 4 μ., ενώ το πάχος τους κυμαινόταν μεταξύ 2 – 4 μ. Πύργοι και θλάσεις ενισχύουν την αμυντική τους ικανότητα. Η κύρια πύλη του οικισμού βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο της Ακρόπολης Α, ενώ μία δεύτερη πυλίδα στο βορειοδυτικό άκρο της οχύρωσης της κορυφής του λόφου εξυπηρετούσε τη μετάβαση από το χώρο της Ακρόπολης Α σε αυτόν της Ακρόπολης Β. Επιπλέον ανοίγματα, που εντοπίζονται σε διάφορα σημεία της οχύρωσης, θα επέτρεπαν την επικοινωνία των τριών ακροπόλεων, ενώ μία ακόμα πύλη τοποθετείται πιθανότατα στο βορειοδυτικό άκρο της Ακρόπολης Γ, ώστε να εξασφαλίζεται η επικοινωνία με το αρχαίο λιμάνι στη Σκάλα Ελληνικού.
Η Ακρόπολη Α αποτελεί το κατεξοχήν δομημένο τμήμα του αρχαίου οικισμού και, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, τον οικιστικό και διοικητικό πυρήνα του. Η χωροταξία της δεν στηρίχθηκε σε οργανωμένο πολεοδομικό σχεδιασμό, αλλά καθορίστηκε από τη φυσική διαμόρφωση του εδάφους. Ο οικισμός αναπτύσσεται σε τεχνητά διαμορφωμένα άνδηρα που συγκρατούνται από ισχυρούς αναλημματικούς τοίχους και διασχίζεται από δίκτυο δρόμων. Τα κτίρια ήταν κατασκευασμένα από ντόπιο ασβεστόλιθο, συχνά εν μέρει ή ολόκληρα λαξευμένα στο φυσικό βράχο, τα περισσότερα με ορθογώνια ή τραπεζιόσχημη κάτοψη, ενώ διακρίνονται και κάποια με πιο σύνθετη μορφή, οι χώροι των οποίων αναπτύσσονται γύρω από περίστυλη αυλή. Τα κτίρια με επιμελέστερη κατασκευή διέθεταν συνήθως βοτσαλωτά δάπεδα και τοίχους καλυμμένους με χρωματιστά επιχρίσματα.
Για τις εμπορικές δραστηριότητες των κατοίκων προοριζόταν μία στοά στο βόρειο άκρο της Ακρόπολης Α. Μία δεύτερη στοά λίγο νοτιότερα σχετίζεται με ένα ευρύτερο συγκρότημα θρησκευτικού χαρακτήρα, αποτελούμενο από δύο μικρούς δίχωρους ναούς με πρόναο και σηκό. Ένα ακόμη ιερό του οικισμού εντοπίζεται στην Ακρόπολη Β και έχει τριμερή εσωτερική διαίρεση και δύο βοηθητικά δωμάτια. Στα ανατολικά του υπάρχει λαξευμένος στο βράχο βωμός.
Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του οικισμού αποτελούν οι τρεις, λαξευμένες στο βράχο, κυκλικές δεξαμενές για τη συγκέντρωση του βρόχινου νερού.
Την εικόνα της κατοίκησης συμπληρώνει ο ταφικός τύμβος, τμήμα του αρχαίου νεκροταφείου, που βρίσκεται στους πρόποδες του λόφου, εκτός των τειχών.

Dymokastro, Perdika Thesprotia
The archaeological site of Dymokastro, situated on a hill south of the Karavostasi bay of Perdika in Thesprotia. This fortified coastal settlement, which has been identified by N. Hammond and S. Dakaris with ancient Elina, mentioned in a lead inscription from Dodona. The name is a derivative of the ethnic name Elinoi, a thesprotian tribe known by Stefanos Byzantius, considered to reside in the area of Margariti – Plataria – Perdika.
The walled settlement was established during the late classical period. The walls for the most part were built in the late 4th BC century (circumference 1,600 m), at the same time with those of the other major ancient settlements of Thesprotia, Elea, Gitana and Fanoti (Doliani). During this period, the extent of the fortified settlement was about seventy acres.
During the Hellenistic period, the fortification was expanded westward, enclosing an area of one hundred and fifty additional acres and ending on the coastline, in a fairly small secured port, “Skala Ellinikou”. The settlement flourished during the 3rd and 2nd centuries. B.C. In 167 BC it was destroyed after the attack of the Roman legions of Aemilius Paulus, however, in contrast with the other fortified settlements of Thesprotia -due to its key position for the control of the Ionian sea routes- it was not abandoned, but continued to be inhabited during the 1st century. B.C. and up to the 1st century. A.D.
The location of the fortified settlement is excellent next to Karavostasi bay, which in antiquity should have penetrated deeper into the valley creating a large natural harbor, in accordance with its contemporary name. From the settlement itself, which seems to have been facing the sea, one has excellent view to the southern part of Corfu, Paxos, Antipaxos and Lefkas.
In the summer of 2000 a rescue excavation began in the ancient settlement, following the discovery of three illegal excavations at the highest point of the fortified area. The archaeological research continued in 2001 and 2002 resulting in the disclosure of some already partly-visible buildings. During the years 2002-2008 value enhancement works were carried out at the site, which focused on the two upper “citadels” of the settlement and included, among other things, the deforestation of the lush vegetation, the removal of stone piles and topsoil covering the walls and ancient buildings, the creation of the visitors paths, the small scale restoration of ancient building walls, the installation of protective shelters and the conservation of numerous mobile findings.
The fortified settlement of Dymokastro develops on the smooth side of the hill, south of the Karavostasi bay, covers an area of 220 acres and has a defensive wall 3,400 m long. The wall surrounds the settlement from East and North while the southern and western sides of the hill are naturally fortified and inaccessible, protected by a wall only in the most vulnerable parts.
The fortification consists of three consecutive circuits, given conventional names by S. Dakaris, the first scholar to study the site: the two eastern ones (Citadels A and B), with a perimeter of 1,600 m, are dated in the 4th century. BC, while the western one (Citadel C), with a circumference of 1,400 meters, was constructed in the Hellenistic period. The fortification, elaborately constructed in its most part, is well preserved. The wall, built of local limestone, was constructed in polygonal masonry and in its best preserved parts reaches a height of 4 m, while its width ranges between 2-4 m. Towers and frontal retrenchments reinforce its defensive ability. The main gate is located at the southeastern edge of Citadel A, while a second smaller gate at the northwestern edge of the hill top fortification served as a transition gate from the Citadel A to Citadel B. More openings in various parts of the fortification would allow communication between the three citadels, while another gate probably placed in the northwestern side of the Citadel C ensured the passage to the ancient port of Skala.
The Citadel A is the most densely constucted part of the ancient settlement and, according to all indications, its residential and administrative centre. Spatial planning was not based on organized urban design, but determined by the natural terrain. The settlement developed in artificially constructed embankments retained by strong retaining walls and is crossed by a network of roads. The buildings were constructed of local limestone, often partly or fully carved into the natural bedrock, most of them with rectangular or trapezoidal ground plans while some had a more elaborate form, its rooms arranged around a colonnaded courtyard. These buildings usually had pebbled floors and walls covered with colored coatings.
A stoa on the northern end of Citadel a served the commercial activities of the residents. A second stoa placed a in the south is associated with a large building complex of religious character, consisting of two small two-room shrines with a nave and a vestibule. Another shrine located in Citadel B has a tripartite internal division and two utility rooms. To the east there is a rock-cut altar.
A particular feature of the settlement are the three rock-cut, circular tanks for the collection of rainwater. The habitation picture completes a burial tumulus, part of an ancient cemetery at the foot of the hill outside the walls.

ΠΗΓΗ:http://odysseus.culture.gr/Συντάκτης Κασσιανή Λάζαρη,, αρχαιολόγος