Με τη σύσταση του νέου ελληνικού κράτους και το τέλος της Τουρκοκρατίας, το 1852 ο Λ. Λυγούνης, ο οποίος είχε διατελέσει διευθυντής των έργων του Νείλου, επεξεργάστηκε σχέδιο τομής του Ισθμού και κατέθεσε την πρότασή του στην Ελληνική Κυβέρνηση. Δέκα χρόνια αργότερα ο Γάλλος μηχανικός Grimant De Caux καταθέτει τις δικές του προτάσεις στην ελληνική βουλή. Αμφότερες κρίθηκαν ανεδαφικές. Όταν, όμως, το 1869 πραγματοποιήθηκε η διάνοιξη της Διώρυγας του Σουέζ, η τότε Κυβέρνηση του Θρ. Ζαΐμη έλαβε τελικώς την απόφαση τομής του Ισθμού κι ένα χρόνο αργότερα υπογράφηκε η σχετική σύμβαση με Γάλλους μηχανικούς. Δυστυχώς η σύμβαση ατόνησε και έτσι το 1881 το έργο κατακυρώθηκε στον στρατηγό Στέφανο Τυρρ μαζί με το προνόμιο εκμετάλλευσης της γέφυρας για 99 χρόνια. Οι εργασίες άρχισαν στις 5 Μαΐου 1882 με μεγάλη επισημότητα, παρόντος του βασιλιά και της βασιλικής οικογένειας, ενώ προκρίθηκε ως οικονομικότερη και σωστότερη η χάραξη που είχε εφαρμόσει ο Νέρωνας με συνολικό μήκος 6.300 μέτρα. Στις 7 Αυγούστου του 1893 και αφού το έργο είχε πλέον περιέλθει στην ευθύνη της ελληνικής εταιρείας με την επωνυμία «Εταιρεία της Διώρυγος της Κορίνθου» υπό τον Α. Συγγρό, η βασίλισσα Όλγα εγκαινίασε επισήμως την Διώρυγα, διαπλέοντας την εν μέσω κανονιοβολισμών. Για τη δημιουργία της χρησιμοποιήθηκαν 2.500 εργάτες και τα τελειότερα μηχανήματα της εποχής. Έχει συνολικό μήκος 6.343 μέτρα, πλάτος στην επιφάνεια της θάλασσας 24,6 μέτρα και στο βυθό της 21,3 μέτρα, με ωφέλιμο βάθος 7,5 έως 8 μέτρα. Κατά τη διάρκεια των εργασιών εξορύχτηκαν 12 εκατομμύρια κυβικά μέτρα χώματος, ενώ σε όλο το μήκος της είχαν κατασκευαστεί κρηπιδότοιχοι ύψους μέχρι 2 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Η «Εταιρεία της Διώρυγος της Κορίνθου» εκμεταλλεύτηκε τη Διώρυγα μέχρι το 1906, οπότε την ανέλαβε η Εθνική Τράπεζα μέσω της «Νέας Ανωνύμου Εταιρείας της Διώρυγος της Κορίνθου». Την 1η Νοεμβρίου του 1980 η εκμετάλλευση της Διώρυγας περιήλθε στο Ελληνικό Δημόσιο και την «Ανώνυμο Εταιρεία Διώρυγος Κορίνθου». Στα περισσότερα από εκατό χρόνια λειτουργίας της η Διώρυγα έχει κατά καιρούς κλείσει, κυρίως λόγω των καταπτώσεων των πρανών της, εξαιτίας της ιδιόμορφης γεωλογικής σύστασης της περιοχής. Μέχρι το 1940 παρέμεινε κλειστή συνολικά 4 χρόνια με αποκορύφωμα το 1923, για δύο χρόνια. Το 1944 κατά την αποχώρησή τους οι Γερμανοί προκάλεσαν την πτώση 60.000 κυβικών μέτρων χωμάτων και οι εργασίες εκφράξεως κράτησαν 5 χρόνια. Κάθε χρόνο το πιο διάσημο κανάλι του ελλαδικού χώρου διαπλέεται από 15.000 περίπου πλοία διαφορετικών εθνικοτήτων. Ο αδιαμφισβήτητος θαλασσινός «ομφάλιος λώρος» μεταξύ Δυτικής και Ανατολικής Μεσογείου.