Το Λέχαιο πήρε τ’ όνομά του από τον μυθικό Λέχη, γιο του θεού της θάλασσας Ποσειδώνα και της ξακουστής πηγής Πειρήνης, κόρης του ποτάμιου θεού Αχελώου. Ήταν το σημαντικότερο λιμάνι στους αρχαϊκούς και κλασικούς χρόνους, λόγω της εγγύτητάς του με την πόλη και του εμπορικού προσανατολισμού της αρχαίας Κορίνθου, που ήταν κυρίως δυτικός. Η όλη σύλληψη και κατασκευή του ήταν ένα τεχνολογικό θαύμα της εποχής εκείνης, που αντιγράφτηκε αργότερα από τους Ρωμαίους και εφαρμόστηκε σε πολλά λιμάνια. Σήμερα, αυτός ο εξαιρετικού αρχαιολογικού ενδιαφέροντος χώρος ανήκει στο Δήμο Κορινθίων, ενώ το Λέχαιο, με το μυθικό όνομά του, αποτελεί δημοφιλές τουριστικό θέρετρο. Στην παραλία του βρίσκεται και ένα κάμπινγκ, για όσους προτιμούν αυτού του είδους τη διαμονή, δίπλα στη θάλασσα, σε ήσυχο σημείο, με τεράστιες λεύκες για σκιά. Μετά το Λέχαιο ο δρόμος οδηγεί στο Περιγιάλι, ένα πανέμορφο θαλασσινό χωριουδάκι με κρυστάλλινη παραλία, ιδανική για ξεκούραση και κολύμπι. Το οδοιπορικό συνεχίζεται στον Κάτω Άσσο, που προσφέρεται για όμορφες διακοπές και ήρεμες περιηγήσεις, αφού συνδυάζει τη φύση με την καταπληκτική, φροντισμένη παραλία και την ήρεμη διασκέδαση, ενώ τα ταβερνάκια προσφέρουν νόστιμους μεζέδες της παραδοσιακής ελληνικής κουζίνας. Στο χωριό του Άσσου, στην ενδοχώρα, ξεχωρίζει ο περικαλλής ναός των Ταξιαρχών. Πρόκειται για μονόχωρη μεγάλων διαστάσεων Βασιλική, με δίρριχτη κεραμοσκεπή στέγη, τρίπλευρη αψίδα ιερού, εισόδους στη δυτική και νότια πλευρά, με τοξωτά υπέρθυρα και αγιογραφίες μεγάλου καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος. Οικοδομήθηκε το 1822, σε ανάμνηση της φυγής των Τούρκων την ημέρα της γιορτής των Ταξιαρχών. Μετά τον Άσσο ακολουθεί το Βραχάτι, πόλος έλξης σημαντικής παραθεριστικής κίνησης, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες. Πολλά ταβερνάκια και εστιατόρια κατά μήκος της, προσφέρουν μοναδικές στιγμές απόδρασης στους επισκέπτες, που μπορούν και να καταλύσουν στα ξενοδοχεία και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια που αφθονούν στην περιοχή. Το Βραχάτι οφείλει, εν μέρει, την ονομασία του στη θεά Άτη, τη θεά της καταστροφής. Η Άτη, προκαλώντας τη θεομηνία, έφερνε τα βρόχινα λασπόνερα μέσω των χειμάρρων και πλημμύριζε το βαθύπεδο της περιοχής, προξενώντας ζημιές στις καλλιέργειες, τα ζώα και τους κατοίκους. Κοντά στο Βραχάτι βρίσκεται το χωριό της Ευαγγελίστριας, όπου αξίζει να επισκεφθείτε τη διατηρητέα βυζαντινή εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Ο Δήμος Βέλου-Βόχας, ένα εξαίρετο μίγμα χρωμάτων, ανάμεσα στο μπλε της θάλασσας και το πράσινο της εύφορης γης του, περιλαμβάνει το Βραχάτι, το Βοχαϊκό, το Μπολάτι, την Ευαγγελίστρια, το Ζευγολατιό, που είναι και η έδρα του, το Βέλο, την Νεράτζα, το Κοκκώνι και άλλα μικρά και γραφικά χωριά. Η λέξη Βόχα είναι αρχαιοελληνική και η ρίζα της σημαίνει έκταση γης πλούσια σε βοσκή και κατάλληλη για την εκτροφή βοών. Η οικονομία του Δήμου Βέλου-Βόχας στηρίζεται, αφενός μεν στον τουρισμό των παραλιακών οικισμών και αφετέρου στη γεωργία που αναπτύσσεται στα ενδότερα του δήμου. Από το Βραχάτι ο δρόμος, διασχίζει τα αγροκτήματα νότια από το Βοχαϊκό και ανηφορίζει στην αγροτική ενδοχώρα, δίπλα στο χείμαρρο Ζαπάντη, ο οποίος στην αρχαιότητα ήταν το σύνορο ανάμεσα στη χώρα των Κορινθίων και των Σικυωνίων. Ο κάμπος δεξιά ήταν το περίφημο Σικυώνιον Πεδίον των αρχαίων, ένας από τους ευφορότερους κάμπους της Ελλάδας. Σήμερα είναι γεμάτος αμπέλια και ελιές, ενώ συστάδες πεύκων και κυπαρισσιών προσθέτουν ξεχωριστή πινελιά στο τοπίο. Προχωρώντας προς την αγροτική ενδοχώρα του Δήμου Βέλου-Βόχας συναντάται η έδρα του Δήμου, το Ζευγολατιό, μια καθαρά αγροτική περιοχή, όπου υπάρχουν αρκετές μονάδες μεταποίησης, συσκευασίας και συντήρησης αγροτικών προϊόντων. Αξίζει εδώ να κάνετε μια στάση για να επισκεφθείτε την περιοχή της Αγίας Τριάδας με το ομώνυμο γραφικό ξωκλήσι, χτισμένο μέσα σε ένα μοναδικής ομορφιάς πλατανόδασος. Από το Βραχάτι, και με νότια κατεύθυνση, ο δρόμος περνά μέσα από αγροκτήματα, ανηφορίζοντας προς την αγροτική περιοχή της ενδοχώρας, δίπλα από το χείμαρρο Ζαπάντη, σύνορο της Αρχαίας Χώρας των Κορινθίων και των Σικυωνίων. Το «Σικυώνιο Πεδίον» που καταλαμβάνει τη δεξιά πλευρά του κάμπου, υπήρξε από τους πιο εύφορους κάμπους της Αρχαίας Ελλάδας. Βρίθει από πεύκα και κυπαρίσσια κοσμώντας τη σημερινή περιοχή. Το Ζευγολατιό είναι κέντρο μεταποίησης, συσκευασίας και συντήρησης των αγροτικών προϊόντων. Το ομώνυμο με την περιοχή γραφικό ξωκλήσι της Αγίας Τριάδας, κτισμένο μέσα σ’ ένα πανέμορφο δάσος από πλατάνια προσφέρεται για στάση και περισυλλογή. Συνεχίζοντας μέσα από μια όμορφη «Βακχική» διαδρομή, γεμάτη από αμπελώνες, φτάνουμε στα χωριά Σουληνάρι και Χαλκί. Η ήρεμη κοιλάδα Ζαπάντη είναι κατάφυτη από αμπέλια με την περίφημη Κορινθιακή σουλτανίνα, αλλά και με ποικιλίες εσπεριδοειδών και ελαιώνων. Οι πλαγιές της περιοχής, απότομες και κάθετες κοσμούνται από πυκνά πευκοδάση, ενώ οι δυτικά απότομες και κάθετες πλαγιές, σχηματίζουν «ρίπες» από τις κατολισθήσεις. Το φαινόμενο αυτό παρουσιάζεται και στις όχθες του ρέματος Ζάστανο στο Σουληνάρι και σχηματίζοντας τον «Άσπρο Βράχο», ρίπα που οφείλει την ονομασία της στο λευκό χρώμα που κυριαρχεί σε όλη την κοιλάδα. Ο οικισμός της Νεράντζας, μετά το Βραχάτι, διαθέτει μια άρτια οργανωμένη παραλία και παρουσιάζει αξιόλογη τουριστική κίνηση, έχει μάλιστα βραβευτεί με γαλάζια σημαία, όπως και αυτή του Κοκκωνίου. Ανηφορίζοντας από τη Νεράντζα, σε απόσταση 2 χιλιομέτρων περίπου, συναντάται το Βέλο, με τη εκκλησία του Αγίου Φανουρίου να δεσπόζει στην μια από τις πλατείες του και την Αγία Μαρίνα, έργο του Ερνέστου Τσίλλερ.