Υπολογίζεται ότι γύρω στο 90 π.Χ. στο μικρό αυτό νησί, που δεν είναι παρά μια κουκίδα στο χάρτη της Μεσογείου, κατοικούσαν περίπου 30.000 άνθρωποι. Από τις αναθηματικές επιγραφές και τα ταφικά μνημεία της Ρήνειας φαίνεται ότι εκτός από τους Αθηναίους και τους Ρωμαίους, που αποτελούν την πλειονότητα του πληθυσμού, στη Δήλο κατοικούν άνθρωποι από την Πελοπόννησο, την Κεντρική και Δυτική Ελλάδα, τη Μακεδονία, τα νησιά του Αιγαίου, τη Θράκη και τον Εύξεινο Ποντο, την Ταυρική Χερσόνησο, την Τρωάδα, τη Μυσία, την Αιολίδα, την Ιωνία, τη Λυδία, την Καρία, τη Λυκία, τη Βιθυνία, την Παφλαγονία, τον Πόντο, την Καππαδοκία, την Πισιδία, την Παμφυλία, την Κιλικία, τη Συρία, τη Μηδία, την Κύπρο, την Αίγυπτο, την Κυρήνη, την Αραβία.
Όλοι αυτοί συνυπάρχουν ειρηνικά, υιοθετούν τον ελληνικό τρόπο ζωής, μιλούν και γράφουν ελληνικά, κατοικούν σε ελληνικά σπίτια, κτίζουν ιερά στα οποία λατρεύουν τους θεούς τους χωρίς κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα, εργάζονται και διασκεδάζουν μαζί, ενώ τα παιδιά τους φοιτούν στο ίδιο Γυμνάσιο, παίζουν και γυμνάζονται μαζί στις ίδιες παλαίστρες.
Οι Έλληνες ποτέ δεν είχαν τον φανατισμό των μονοθεϊστικών θρησκειών. Ήταν πάντα πρόθυμοι να δεχθούν ότι ο θεός που λάτρευε ο γείτονάς τους ήταν κι αυτός θεός, πολύ συχνά μάλιστα ένας από τους δικούς τους θεούς με άλλο όνομα. Ο Απόλλωνας, μετά από κάποιους αρχικούς δισταγμούς, δέχεται να μοιραστεί την γενέτειρά του με τον Σάραπι , την Ίσιδα, τον Αρποκράτη και τον Άνουβι, με τον Θεό του Ισραήλ και τους θεούς των Αράβων, με την Ατάργατη και τον Αδάδ, τους θεούς της Ασκαλώνος και της Ιάμνειας.
Έτσι για πρώτη ίσως φορά στην ανθρώπινη ιστορία σ’ αυτή τη μικρή γωνιά της γης συνυπάρχουν ειρηνικά όλοι σχεδόν οι λαοί της Μεσογείου. Τα πλοία που έφταναν διαρκώς στα λιμάνια της Δήλου δεν έφερναν μονάχα εμπορεύματα, αλλά και ανθρώπους και νέα και ιδέες από όλες σχεδόν τις παραλιακές πόλεις της Μεσογείου. Ο τότε κόσμος έμοιαζε να είναι μια μικρή γειτονιά γύρω από τη Μεσόγειο που τους ένωνε και μας ενώνει. Τη Μεσόγειο, όπου η μυστικιστική Ανατολή και η Δύση της δράσης και της προόδου συναντώνται με την Ελλάδα του λόγου, του μέτρου και της αρμονίας, το χώρο που ο νους κι η καρδιά συνυπάρχουν αρμονικά, όπου η αγάπη της ζωής και η υποταγή στο πεπρωμένο εξισορροπούνται.
Η Δήλος, μια βραχονησίδα, μόλις 5 χμ. μήκους και 1300 μ. πλάτους, ήταν στην αρχαιότητα Ιερό νησί, επειδή εδώ γεννήθηκε ο Απόλλωνας και η Άρτεμις, δύο από τους πιο σημαντικούς θεούς του Ελληνικού πανθέου. Βρίσκεται στην καρδιά του Αιγαίου, στο κέντρο των Κυκλάδων που σχηματίζουν κυκλικό χορό γύρω της – “εστ?α των ν?σων” την ονομάζει ο Καλλίμαχος (3ος αι. π.Χ.), δηλαδή βωμό και κέντρο των νησιών.
Οι παλιότεροι κάτοικοι της Δήλου έκτισαν (γύρω στο 2.500 π.Χ.) τις ελλειψοειδείς καλύβες τους στην κορυφή του Κύνθου (113 μ. ύψος), από όπου, στις ταραγμένες και ανασφαλείς εκείνες εποχές, μπορούσαν εύκολα να εποπτεύουν και να ελέγχουν τη μικρή κοιλάδα και τη θάλασσα ολόγυρα. Οι Μυκηναίοι, που ήλθαν γύρω στα τέλη του 15ου αιώνα π.Χ., έχοντας ήδη εδραιώσει την κυριαρχία τους στο Αιγαίο, αισθάνθηκαν αρκετά ασφαλείς ώστε να εγκατασταθούν στην μικρή κοιλάδα πλάι στη θάλασσα. Το Απολλώνιο Ιερό, εδραιωμένο ήδη από τους Ομηρικούς χρόνους, έφθασε στη μεγαλύτερη ακμή του στη διάρκεια των αρχαϊκών (7ος-6ος αι. π.Χ.) και κλασικών (5ος-4ος αι. π.Χ.) χρόνων. Έλληνες απ’ όλο τον τότε ελληνικό κόσμο συγκεντρώνονταν στο νησί για να λατρέψουν τον θεό του φωτός Απόλλωνα και την δίδυμη αδελφή του Άρτεμη, θεά της Σελήνης.
Από το τέλος του 5ου αι. π.Χ., υπήρχαν ήδη λίγες κατοικίες και αγροικίες γύρω από το Ιερό. H πόλη, που σήμερα αντικρίζει ο επισκέπτης, αναπτύχθηκε μέσα σε λίγες δεκαετίες μετά το 166 π.Χ., όταν οι Ρωμαίοι, που ρύθμιζαν πλέον τις τύχες του Αιγαίου, κήρυξαν ατέλεια για το λιμάνι της Δήλου. Πλούσιοι έμποροι, τραπεζίτες και εφοπλιστές απ’ όλο τον τότε γνωστό κόσμο εγκαταστάθηκαν στο νησί προσελκύοντας ένα μεγάλο πλήθος οικοδόμων, τεχνιτών, γλυπτών και ψηφωτών, που έκτισαν γι’ αυτούς πολυτελείς κατοικίες, διακοσμημένες με τοιχογραφίες, ψηφιδωτά δάπεδα και αγάλματα. Το μικρό νησί πολύ σύντομα έγινε το maximum emporium totius orbis terrarum (Festus), δηλαδή το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της οικουμένης.
Υπολογίζεται ότι στις αρχές του 1ου αι. π.Χ. σ’ αυτό το μικρό νησί, που δεν είναι παρά μια κουκίδα στο χάρτη της Μεσογείου, κατοικούσαν περίπου 30.000 άνθρωποι και ότι στα λιμάνια του ήταν δυνατόν να διακινηθούν κάθε χρόνο 750.000 τόνοι εμπορευμάτων.
Ο πλούτος που συγκεντρώθηκε στο νησί και οι φιλικές σχέσεις των Δηλίων με τη Ρώμη ήταν η κύρια αιτία της καταστροφής. Η Δήλος καταστράφηκε και λεηλατήθηκε δυο φορές: το 88 π.Χ. από τον βασιλιά του Πόντου Μιθριδάτη, που ήταν σε πόλεμο με τους Ρωμαίους, και το 69 π.Χ. από τους πειρατές του Αθηνόδωρου, σύμμαχου του Μιθριδάτη. Από τότε το νησί έπεσε σε παρακμή και σταδιακά εγκαταλείφθηκε.
Οι ανασκαφές, που άρχισαν το 1872 και συνεχίζονται ακόμη, έχουν αποκαλύψει το Ιερό και ένα μεγάλο μέρος της κοσμοπολίτικης ελληνιστικής πόλης.

O Αρχαιολογικός Χώρος (Κεντρική κάτοψη)
Ο σύγχρονος επισκέπτης αποβιβάζεται σε μια μικρή τεχνητή χερσόνησο ανάμεσα στο Ιερό Λιμάνι  σκεπασμένο κατά το μεγαλύτερο μέρος σήμερα από τα μπάζα των ανασκαφών της Γαλλικής Σχολής στις αρχές του 20ου αιώνα – και στα Εμπορικά Λιμάνια . Περνώντας από την στην Πλατεία των Κομπεταλιαστών , μια από τις αγορές της αρχαίας πόλης με δύο ναίσκους του Ερμή, και ακολουθώντας την Ιερή Οδό  που σχηματίζεται ανάμεσα σε δύο στοές φθάνει στα Προπύλαια του Ιερού  . Αμέσως δεξιά των Προπυλαίων είναι ο Οίκος των Ναξίων . και η τεράστια μαρμάρινη βάση του κολοσσικού αγάλματος του Απόλλωνα, τμήματα του οποίου μπορεί να δει κανείς στο είναι Ιερό της Άρτεμης . Βόρεια από τη βάση είναι οι τρεις ναοί του Απόλλωνα , και απέναντι τους ο Κερατών , πανάρχαιος βωμός που, σύμφωνα με την παράδοση, οικοδομήθηκε από τον ίδιο τον Απόλλωνα. Οι πέντε Οίκοι ή Θησαυροί , στέγαζαν πολύτιμα αφιερώματα των πόλεων. H Στοά που αφιέρωσε στο θεό ο βασιλιάς των Μακεδόνων Αντίγονος Γονατάς γύρω στο 250 π.Χ. αποτελεί το βόρειο όριο του Ιερού. Στο Ιερό περιλαμβάνονται επίσης τα διοικητικά κτήρια της πόλης: το Βουλευτήριον (29), το Πρυτανείον  και το Εκκλησιαστήριον . Το μακρόστενο Μνημείο με τους Ταύρους  οικοδομήθηκε στα τέλη του 4ου αι. π.Χ. για να στεγάσει μια τριήρη, αφιέρωμα του Δημήτριου του Πολιορκητή.
Η βόρεια έξοδος του Ιερού είναι ανάμεσα στη Γραφή  και το Εκκλησιαστήριο . Στο Δωδεκάθεο  βρέθηκαν σημαντικά αρχαϊκά αγάλματα των δώδεκα θεών, που μπορεί κανείς να δει στο Μουσείο (68). Απέναντι στο Μνημείο του Γρανίτη ( είναι το Λητώον  , ναός του 6ου αι. π.Χ. αφιερωμένος στη μητέρα των δύο θεών, και πίσω από αυτό η Αγορά των Ιταλών , χώρος συνάντησης των Ιταλών εμπόρων, που οικοδομήθηκε γύρω στο 100 π.Χ. Οι Λέοντες, αφιέρωμα των Ναξίων γύρω στο 600 π.Χ., ήταν τοποθετημένοι στη μια πλευρά της λεωφόρου που ξεκινούσε από το αρχαϊκό λιμάνι του Σκαρδανά  και οδηγούσε στο Ιερό. Στο μεγάλο κτήριο  στεγαζόταν ο σύλλογος εμπόρων τραπεζιτών και πλοιοκτητών από την Βηρυτό. Βορειότερα είναι μία από τις νεότερες συνοικίες της αρχαίας πόλης. Τα μαγαζιά στα ανατολικά του Ιδρύματος των Ποσειδωνιαστών  και στην Αγορά της Λίμνης  είναι εργαστήρια, αρτοπώλια και οινοπώλια.
Η Οικία της Λίμνης  είναι ένα τυπικό παράδειγμα κατοικίας του τέλους του 2ου αι. π.Χ. Τα δωμάτια αναπτύσσονται γύρω από μια κεντρική υπαίθρια αυλή που περιβάλλεται από στοές. Κάτω από το κεντρικό τμήμα της αυλής υπάρχει μεγάλη δεξαμενή στην οποία συγκεντρωνόταν το νερό της βροχής από τη στέγη. Στο ισόγειο είναι οι χώροι υποδοχής και εστίασης, το μαγειρείο, το αποχωρητήριο, άλλοι βοηθητικοί χώροι του σπιτιού και τα δωμάτια των σκλάβων. Στον επάνω όροφο ήταν τα ιδιαίτερα δωμάτια των ιδιοκτητών και τα δωμάτια των γυναικών. Κοντά στην Οικία της Λίμνης είναι η Παλαίστρα του Γρανίτη  και η Παλαίστρα της Λίμνης . Και οι δύο Παλαίστρες αποτελούνται από μια κεντρική αυλή γύρω από την οποία είναι στοές, χώροι άθλησης, εξέδρες για συζητήσεις, αποδυτήρια, λουτρά, αποχωρητήρια κλπ.
Περνώντας πλάι στην Ιερή Λίμνη, που επιχώθηκε το 1925, μετά από μια επιδημία ελονοσίας, και την Αγορά των Ιταλών φθάνουμε στην μεγάλη λεωφόρο βόρεια του Ιερού. Οι επισκέπτες που έχουν περισσότερο χρόνο μπορούν, συνεχίζοντας αυτό το δρόμο προς τα ανατολικά, να επισκεφθούν το Αρχηγέσιον , το Γυμνάσιον , το Στάδιον , τη Συνοικία του Σταδίου  και τη Συναγωγή .
Η Μινώα Κρήνη  ήταν ένα στεγασμένο τετράγωνο πηγάδι του 6ου αι. π.Χ. Απέναντι από το ανατολικό άκρο της Στοάς του Αντιγόνου  ο Καρύστιος, ο οποίος είχε νικήσει ως χορηγός θεατρικής παράστασης (γύρω στο 300 π.Χ.) αφιέρωσε στο Διόνυσο ένα φαλλό πάνω σε ψηλή βάση με ανάγλυφες παραστάσεις του θεού και των συνοδών του . Τον 2ο αιώνα διαμορφώθηκε πλάι στη βάση ο ναΐσκος του θεού με μορφή απλής εξέδρας και τοποθετήθηκε συμμετρικά ένας δεύτερος φαλλός στο άλλο άκρο. Στο εσωτερικό της εξέδρας ήταν τοποθετημένο άγαλμα γυμνού Διόνυσου, καθισμένου νωχελικά σε θρόνο, ανάμεσα σε δύο αγάλματα ηθοποιών με κουστούμι Παπποσιληνού (Μουσείο). Βόρεια του μνημείου είναι κατοικίες και καταστήματα και ο δρόμος που οδηγεί στο Μουσείο Δήλου , στο οποίο φυλάσσονται τα ευρήματα από τις ανασκαφές Δήλου, που περιλαμβάνουν (ολόκληρα ή τμήματα) περίπου 30.000 αγγεία, ειδώλία, μικροαντικείμενα, 8.000 γλυπτά, 3.000 επιγραφές. Το μεγαλύτερο μέρος των γλυπτών και ένα μικρό μέρος των αγγείων και των μικροαντικειμένων εκτίθενται στις έντεκα αίθουσες του Μουσείου.
Στα νότια του Μουσείου ένα σύγχρονο μονοπάτι, κατασκευασμένο πάνω από τις συνοικίες που δεν έχουν ανασκαφεί, οδηγεί στο Ιερό των Συρίων Θεών  και το Ιερό των Αιγυπτίων Θεών . Ο ναΐσκος που διακρίνεται από μακριά είναι ο Ναός της Ίσιδας με το άγαλμα της Θεάς ακόμη στο εσωτερικό του. Το Ιερό της Ήρας  είναι σε ένα ειδικά διαμορφωμένο άνδηρο στους πρόποδες του Κύνθου. Στην πλαγιά του λόφου είναι το Ιερό της Αγαθής Τύχης και το Άντρο του Ηρακλή , μια φυσική χαράδρα στεγασμένη με τεράστιους γρανιτόλιθους. Μια μεγάλη σκάλα, εν μέρει λαξευμένη στο φυσικό βράχο, οδηγεί στην κορυφή του Κύνθου, στο Ιερό του Δία και της Αθηνάς , απ όπου έχει κανείς μια εξαιρετική θέα στις Κυκλάδες ολόγυρα.
Η Οικία με τα Δελφίνια  και η Οικία με τα Προσωπεία  είναι πλούσιες ιδιωτικές κατοικίες με θαυμάσια ψηφιδωτά δάπεδα. Μετά τον Ξενώνα  και το Θέατρο  με την εντυπωσιακή δεξαμενή , μπαίνει κανείς στον κεντρικό δρόμο της συνοικίας του Θεάτρου, της παλιότερης συνοικίας της αρχαίας πόλης. Η Οικία με την Τρίαινα  είναι η πλούσια κατοικία ενός εμπόρου ή πλοιοκτήτη. Στην Οικία με τον Διόνυσο  βρέθηκε το εξαιρετικό ψηφιδωτό του θεού Διόνυσου που ιππεύει μια τίγρη (Μουσείο), ενώ στην Οικία της Κλεοπάτρας  σώζονται τα αγάλματα των ιδιοκτητών.
Ο στενός, πλακοστρωμένος δρόμος οδηγεί πίσω στην Αγορά των Κομπεταλιαστών, απ’ όπου ξεκίνησε η περιήγηση.

Delos  Island, a World Cultural Site since 1990
It is estimated that, circa 90 B.C., about 30,000 people lived on this small island, which is no more than a dot on the map of the Mediterranean. The names inscribed on the tombstones in the ancient cemetery provide us with evidence that during the 2nd c. B.C., apart from the island’s majority of Athenian and Roman residents, Delos was populated by folk from most Mediterranean cities: from the Peloponnese and Italy, from mainland regions, Central, Western Greece and Macedonia, Thrace, the Black Sea and Asia Minor, from the Aegean Islands, Cyprus, Crete, and faraway places including Troas, Mysia, Aiolis, Ionia, Lydia, Caria, Lycia, Bithynia, Paflagonia, Pontus, Cappadocia, Pisidia, Pamphilia, Cilicia, Syria, Media, Phoenicia, Palestine, Libya, Arabia and Egypt.
At this time, all these people, in spite of their varied nationalities and different historical and cultural backgrounds, managed to forge a peaceable society. They communicated with each other in spoken and written Greek, the inter-national language of the period, adopted the Greek lifestyle, lived in Greek-style houses and built Greek temples, where they freely worshiped the gods of their homelands. The islanders worked companionably and enjoyed community life, while their children played together, studied at same Gymnasium, and trained in the same Palaestrae.
Greeks, the antithesis of the zealous followers of monotheistic religions, were always willing to accept that their neighbour’s god was indeed a god, often one of their own gods with a different name. Apollo, although a little hesitant at first, soon did not object sharing his island birthplace with Sarapis, Isis, Harpocrates and Anubis, or the God of Israel, the Gods of the Arabs, Atargatis and Adad, the Gods of the Phoenicians and the Roman Gods. So, perhaps for the first time in human history, in this small corner of the earth almost all the Mediterranean peoples co-existed in harmony.
The ships, arriving continuously at the harbours of Delos, carried not only merchandise but also people, news and ideas from almost every Mediterranean city. The whole world seemed like a small neighbourhood ringing the sea that brought them together and brings us together. The Mediterranean Sea, where the mystic East and the active, progressive, West encounter the Greece of reason, balance and harmony, the place where reason and sentiment coexist harmonically and an exuberant love of life is balanced with a tempered submission to destiny.
Delos must always raise some astonishment when one compares its size to its history. Although a small, rocky island, no more than 5 Km long and 1.300 m. wide, for ancient Greeks it was the most sacred place, because Apollo and Artemis, two of the most important deities of the Greek pantheon, were born there. It is situated in the heart of the Aegean, in the centre of the Cyclades that form a dance circle around it; “hearth of the islands” Callimachus (3rd cent. BC) calls it, i.e. shrine and centre of the islands.
The earlier inhabitants of Delos build (ca 2.500 BC) their simple dwellings on the top of the low hill Kynthos, where from they could easily inspect the sea around the island for coming enemies. The Mycenaeans, who came later on (end of 15th cent. BC), felt confident enough to settle in the small valley by the sea.
The Apollonian sanctuary, established at least since the 9th cent. BC, reached the peak of its glory during the archaic (7th-6th cent. BC) and classical (5th-4th cent. BC) period, when Hellenes from all over the Greek world gathered there to worship Apollo, the god of light, harmony and balance, and Artemis, the moon-goddess, his twin sister.
By the end of the 5th cent. BC there were already some houses and farms around the sanctuary. The town seen today developed rapidly after 167 BC, when, as a result of the declaration of Delos as a free port, all the commercial activity of the eastern Mediterranean was congregated on the isle. Rich merchants, bankers, and ship-owners from all over the world settled there, attracting many builders, artists and craftsmen who build for them luxurious houses, richly decorated with statues, frescoes and mosaic floors. The small island became soon the maximum emporium totius orbis terrarum – the greatest commercial centre of the world.
It is estimated that at the beginning of the 1st century BC, some 30.000 people were living on this little island that is no more than a dot on the map of the Mediterranean, and that it is likely that 750,000 tons of merchandise could be moved through its ports in a year.
The prosperity of the island and the friendly relations with the Romans were the main cause of its destruction. Delos was attacked and looted twice: in 88 BC by Mithridates, the King of Pontus, an enemy of the Romans, and later, in 69 BC, by the pirates of Athenodorus, an ally of Mithridates. Since then the island was gradually abandoned and fell rapidly into decline.
The excavations, that started in 1872 and are still in progress, have unearthed the Sanctuary and a good part of the cosmopolitan Hellenistic town.
The modern visitor lands on a small artificial peninsula, between the Sacred Harbor  (lost today under the debris of the French excavations during the beginning of the 20th century) and the commercial ports . Passing through the Agora of the Competaliasts , a marketplace of the ancient town with two small temples dedicated to Hermes, the god of commerce, and turning left, on the Sacred Way  formed between two porticos , we reach the Propylaia  the main gate to the Sanctuary. Immediately to the right, after the Porpylaia, are the Oikos of The Naxians  and the huge marble base of a colossal statue of Apollo, dedicated by the Naxians ca 600 BC. Parts of this statue can be seen in the Sanctuary of Artemis . Further north are the three temples of Apollo , facing Keraton , the most ancient and venerated altar built by Apollo himself.
The five Oikoi, or Treasuries , were used for the safekeeping of precious offerings of cities. The north boundary of the Sanctuary is a portico  dedicated ca 250 BC by Antigonos Gonatas, a king of Macedonia. Within the Sanctuary are also the administrative buildings of the city: the Bouleuterion , the Prytaneion  and the Ekklesiasterion  buildings used for the assemblies of the deputies, the dignitaries and the citizens. The Monument with the Bulls , is a long building on the east part of the Sanctuary, where a warship, dedicated by the king Demetrius Poliorketes by the end of 4th century BC, was housed.
The north exit from the Sanctuary is between and Graphe  and Ekklesiasterion . In Dodekatheon , a temple of the 3rd cent. BC, were found important archaic statues of the twelve gods that can be seen in the Museum . Further north is the Granite Monument and directly opposite it is the Letoon , a temple of the 6th century BC dedicated to the mother of the twin gods. Behind the Letoon is the largest building of Delos, the Agora of the Italians  a market and meeting place for all the island’s Italian businessmen build ca 100 BC.
Along the road, to the right is the Sacred Lake  filled up in 1925 due to an epidemic of malaria, and to the left the famous Lions  dedicated by the Naxians by the end of 7th century BC. Initially there was perhaps a row of animals bordering from the east side the avenue, by which those landing on the archaic port  would reach the northern entrance of the Sanctuary. The great building  northwest of the Lions housed the association of merchants, ship owners and bankers from Beirut. Further north is another quarter of the ancient town, partly excavated. The shops east of the Establishment of the Poseidoniasts  and those on the Lake Agora  are mainly bakeries and wine sellers.
The Lake House  is a typical example of a Delian house of the late 2nd century BC. The rooms are arranged around an open square court, surrounded by porticos, which provides ventilation and illumination. Under the central part of the court there is always a large cistern in which rainwater from the roof was collected On the ground floor are the reception and dining rooms, the latrines, the kitchen, cellars, working rooms and rooms for the house slaves. On the upper floor are the private rooms of the owners and the women’s quarters. Close to the Lake House are the Granite Palaestra  and the Lake Palaestra . Both palaestrae are comprised of a central court with cistern, around which were porticoes, exercise areas, exedras for discussions, changing rooms, vestiaries, baths, latrines etc.
Turning south and passing by the Sacred Lake , and the Italian Agora  we reach the main road, north of the Sanctuary. Continuing this road eastwards one can visit the Archegesion , the Gymnasium , the Stadium , the Stadium Quarter  and the Jewish Synagogue .
The Minoan Fountain  is a square public well of the mid sixth century BC. Opposite the east end of the Portico of Antigonos  is the monument dedicated by a certain Carystios, who as sponsor had won a prize for a theatrical performance (c. 300 BC) ca 300 BC to Dionysus: a phallus on a high base with relief representations of the god and his companions. In the 2nd century, beside the base, a small temple was built to the god in the form of a simple exedra, and a second phallus was placed symmetrically in it at the other end. Inside the exedra was the statue of a nude Dionysus seated indolently on a throne between two statues of actors in the costume of Old Silenus (in the Museum). North of the monument there are houses and shops  and the road leading to the Museum . The findings from the excavations are kept in the Delos Museum, and include all or part of some 30,000 vessels, statuettes, small objects, 8,000 sculptures, and 3,000 inscriptions. Most of the sculptures, a few pottery and small objects are exhibited in the Museum’s eleven halls.
A modern path, south of the Museum, constructed over the unexcavated quarters of the ancient town, leads uphill, to the Sanctuary of the Syrian Deities . Next to it is the Sanctuary of Egyptian Deities with the temple of Isis . The Sanctuary of Hera  is located on a specially created terrace at the foot of Mt Kynthos. On the slope of the hill are the Sanctuary of Agathe Tyche  and the Grotto of Heracles , a natural cleft in the rock, roofed by enormous slabs of granite. A stairway leads to the crest of the hill, to the Sanctuary of Zeus and Athena (91), where from one has a superb view of the Cycladic islands around Delos.
The House with the Dolphins  and the House with the Masks  are luxurious private houses with excellent mosaic floors. Passing the Xenon , an hotel with an enormous cistern and the Theater  with the impressive cistern  we enter the Theater Quarter, one of the oldest residential quarters of the ancient city. The House with the Trident  is the wealthy residence of a ship owner, or merchant. In Dionysus House  there was found an exceptional mosaic depicting the god riding a tiger (Museum). The headless statues of the owners welcome the visitor to the House of Cleopatra .
The narrow, paved road leads the visitor back to the port and the Agora of the Competaliasts , where the tour began.

ΠΗΓΗ:http://odysseus.culture.gr/Συντάκτης Π.Ι. Χατζηδάκης, αρχαιολόγος

Αρχική σελίδα